Die Geschichte der allseits beliebten Bremer Stadtmusikanten!

Dat weer mal en Mann, de harr vele Johrn en’n Esel. De Esel harr Johr üm Johr de Säck na de Möhl dragen un nie nich gnaddert noch gnaastert. Man nu güng dat mit sien Knööv to Enn un he döch nich mehr för de Arbeit. Sien Herr dach, he kunn woll dat Foder sporn. Doch de Esel kreeg dat mit, dat dor keen goden Wind weihen dee, leep weg un maak sik op’n Padd na Bremen. Dor, dach he, kunn he woll Stadtmuskant warrn.

As he en Stück Weg gahn weer, sehg he enen Jagdhund heel afmaracht an’n Weg liggen un na Luft jappen.
„Na, Packan, wat jappst du denn so?“ fraag de Esel. „Och“, anter de Hund, „ik bün oolt und warr vun Dag to Dag stökeriger. Nu bün ik op de Jagd nich mehr to bruken un mien Herr wull mi doothaun, man ik bün utneiht. Doch woans schall ik nu mien Broot verdenen?“
„ Weeßt’ wat“, sä de Esel, „ik gah na Bremen un will dor Speelmann warrn. Kumm mit, wi gaht dorhen, wo de Musik maakt ward. Ik speel de Rietfiedel, un du haust de Trummel.“ De Hund weer tofreden, un se güngen wieder.

Dat duer nich lang, do sehgen se en Katt an’n Weg sitten, de maak en Gesicht as dree Daag Regenweder.
„Nu, wat is di verdwars kam, ool Boortputzer?“ sä de Esel.
„Wokeen kann lustig ween, wenn’t em an’n Kragen geith“, anter de Katt. „Nu, wo mien Tähn stump ward un ik lever achtern Aven sitt un snurr, statts acheter de Müüs rantojachtern, nu will de Fro mi versupen. Dorüm bün ik weglopen; man nu weet ik nich wieder: Wo schall ik hen?“ „Gah mit uns na Bremen, du versteihst di doch op Nachtmusik, denn kannst du ok Stadtmuskant warrn.“ De Katt düch dat goot un güng mit.

Wat later kemen de dree an’n Hoff vörbi. Dor seet en Hahn op de Poort un schreeg ut Kröpelskraft.
„Dat geiht einen jo dör Mark un Been“, sä de Esel, „wat hest du vör?“
„Nu heff ik goot Weder vörutseggt“, sä de Hahn, „un liekers hett de Fro keen Insehn un hett to de Kööksch seggt, se schull mi in de Supp doon; denn morgen an’n Sünndag wüllt Gäst kamen. Un nu schall ik mi vunavend den Kopp afsnieden laten. Dorüm schree ik nu luuthals, solang ik’t noch kann.“
„Och wat, du Rootkopp“, sä de Esel, „mak di lever mit uns op den Padd: wi gaht na Bremen. Wat Beters as den Dood finnst du överall. Du hest en gode Stimm; wenn wi tohoop Musik maakt, denn hett dat en Oort.“ De Hahn leet sik den Vörslag gefallen, un all veer güngen tosamen weg.

Se kunnen aver an enen Dag nich bit Bremen kamen un weern an’n Avend in en Holt. Dor wullen se slapen. De Esel un de Hund leggen sik ünner’n groden Boom; de Katt klatter in de Äst, de Hahn aver flöög in’n Topp, denn dor weer he an’n sekersten. Ehrder em de Ogen tofullen, keek he noch mal in all veer Winnen; do düch em, he sehg in de Feern enen lütten Funken brennen. He reep sien Maten to , gor nich wiet weg müß en Huus ween, denn dor lüch en Licht.
„Denn mööt wi uns op’n Padd maken un hengahn“, sä de Esel, „hier is de Harbarg doch wat klöterig.“
De Hund meen, en poor Knaken mit en beten Fleesch kunn he woll verdregen. Also güngen se in de Richt, wo dat Licht weer, un sehgen dat bold heller schemern. Oplest stünnen se vör en hellüchten Röverhuus. De Esel, wat je do gröttst weer, güng neger ran un keek in’t Finster.
„Wat sühtst du, Griesschimmel?“ fraag de Hahn.
„Wat ik seh ?“ anter de Esel, „enen opdeckten Disch mit fein Eten un Drinken un Rövers üm den Disch, de sik dat gootgahn laat.“
"Dat weer wat för uns“, sä de Hahn.
„Jo, jo, och weern wi doch dor!“ sä de Esel.
Do ratslaan de Deerten, woans se de Rövers rutjagen kunnen. Oplest harrn se enen Infall. De Esel müß sik mit de Vörderbeen op de Finsterbank stellen; de Hund sprüng op den Esel sienen Rüch; de Katt klatter op den Hund; un denn flöög de Hahn na baben un sett sik op de Katt ehrn Kopp. As se so wiet weern, füngen se op en Teken all an, ehr Musik to maken; de Esel schreeg; de Hund bell; de Katt miau; un de Hahn kreih. Oplest störten se all dör dat Finster in de Stuuv rin, dat de Schieven klötern.

De Rövers föhren bi den gräsigen Krakeel in de Hööchde, menen nich anners, as dat dor en Spöök rinkeem, un neihen mit Groon un Gräsern rut in’t Holt. Nu setten sik de veer Maten an’n Disch. Se weern tofreden mit dat, wat de annern trüchlaten harrn, un eten, as wenn dat veer Weken nix wedder geven schull.
As de veer Speellüüd satt weern, löschen se dat Licht un söchen sik en platz to’n Slapen – elkeen na sien Natuur un Kommodigkeit. De Esel lee sik op den Meß; de Hund achter de Döör; de Katt op den Heerd bi de warme Asch ; un de Hahn sett sik op den Hahnenbalken. All slepen bold in, denn se weern mööd vun den langen Weg.

Na Middernacht sehgen de Rövers vun wieden, dat keen Licht mehr in’t Huus brenn un allens ruhig leet.
Do sä de Böverste vun de Rövers: „Wi hebbt uns in’t Bockshorn jagen laten.“
He leet enen hengahn un dat Huus ünnersöken. De fünn allens musenstill, güng in de Köök un wull en Licht anmaken. He dach, de glöhnigen Ogen vun de Katt weern glösen Köhlen; dorüm höll he siene Rietsticken doran, dat de Füer fangen schullen.

Man de Katt verstünn kenen Spaaß, sprüng em in’t Gesicht, spee un klei. Do verfeer he sik gräsig, leep un wull bi de Achterdöör rut.
Man de Hund, de dor leeg, sprüng op un beet em in’t Been. Un as he op den Hoff an den Meßbarg vörbirönn, geev em de Esel en deegten Slag mit en Achterbeen.
Un de Hahn, de vun den Larm opweckt worrn weer, reep vun den Hahnenbalken rünner „kikerikii!“.

Do leep de Röver, wat he kunn, na sienen Böversten trüch un sä:
„Och, dor in’t Huus sitt en gräsige Hex; de hett mi anpuust un mit ehr lange Finger in’t Gesicht kleit. Un vör de Döör steiht en Keerl mit’n Meß; dat hett he mi in’t Been steken. Un op den Hoff liggt en swatt Undeert, dat hett mit ein hölten Knüppel op mi dal prügelt. Un baben op dat Dack, dor sitt de Richter un schreet: bringt mi den Lump. Do heff ik tosehn, dat ik wegkeem.“

Vun de Tiet an troon sik de Rövers nich mehr in dat Huus rin. Doch de veer Bremer Muskanten föhlen sik dor woll un wullen nich wedder rut. Un de dat tolest vertell hett, den is de Mund noch warm.

http://www.bremer-hof.de/platt/